
Στη Ζάκυνθο ανθίζει το ανδρικό τετράφωνο λαϊκό τραγούδι, η «αρέκια», που κατ’ άλλους πήρε το όνομά της από το ιταλικό «a orrechio», που σημαίνει «στο αυτί» ή «με το αυτί», ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι η φράση «του αρέκιου» σημαίνει τυχαία, άσκοπα ή αμελέτητα. Μαζί με την τετράφωνη καντάδα και τη δίφωνη σερενάτα, συγκροτεί τη φωνητική μουσική παράδοση της Ζακύνθου και εκφράζεται ιδανικά με το δημοτικό δεκαπεντασύλλαβο, ενώ εκτελείται κατά κανόνα «a capella», αλλά και με ρυθμικό ακομπανιαμέντο κιθάρας. Χαρακτηριστικές:
1. Οι Ερωτικές: Αν δύναται του ποταμού η ορμή να σταματήσει,/ Του ήλιου η φεγγοβολή να πάψει και να σβήσει./ Τότες και μόνο πίστεψε πως θα σβηστεί η ζωή μου,/ Θα πάψει η αγάπη μου κι οι αναστεναγμοί μου. (102, 103)
2. Οι Ευτράπελες: Άγιε μου Λια, προφήτη Λια, δοξάζω τ’ όνομά σου/ Και θαυμαστά τα έργα σου και κολοβή η ορά σου. (34)
3. Οι Ειρωνικές: Αν μ’ αρνηθείς να μου το πεις μια όρνιθα να σφάξω,/ Να κάτσω να γλεντοκοπώ ώσπου να σε ξεχάσω. (124)
4. Οι Περιπαιχτικές: Βόιδι μακρύ αγόρασε και σκύλο μακρομούρη,/ Γυναίκα ψηλοκάπουλη και γάϊδαρο καμπούρη (231)
5. Οι Παληκαρίσιες: Να μην κατηγορήσετε φίλοι το θάνατό μου,/ Γιατ’ ήμουνα ξαρμάτωτος κι ήμουν και μοναχός μου (642)