Λίγο πιο κάτω από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, υπήρχε το 16ο αιώνα ένα νησάκι, το οποίο ανήκε στην καθολική Επισκοπή. Η νησίδα αυτή, όπως και η συνοικία της Αγίας Τριάδας, έκρυβαν άγνωστες πτυχές της αρχαίας και μεσαιωνικής ιστορίας του Τζάντε, οι οποίες έμειναν, δυστυχώς, θαμμένες στη γη.

Το 1506 χτίστηκε στο νησάκι αυτό η καθολική εκκλησία (παρεκκλήσι αρχικά) της Παναγίας των Χαρίτων (Santa Maria delle Grazie).

Ο Remondini αναφέρει ότι θεμελιώθηκε, δίπλα στην εκκλησία το 1544 ένα ωραίο μοναστήρι και τότε ανακαλύφθηκε, από το μοναχό Άγγελο Pugliese, ο τάφος του Κικέρωνα, για τον οποίο είναι γνωστή η σχετική βιβλιογραφία.

Το φθινόπωρο του 1564, σύμφωνα με διάφορες πηγές, ετάφη στο ναό ο Βέλγος πατέρας της Ανατομίας Ανδρέας Βεζάλ.

Ο περιηγητής Giovani Zuallardo, ο οποίος επισκέφθηκε τη Ζάκυνθο το 1586 ανέφερε ότι είδε τον τάφο του Βεζάλ, στην εκκλησία της Παναγίας των Χαρίτων.

Επιπροσθέτως, ετάφησαν εδώ ο ιταλός ιατρός και φιλόσοφος Ιερώνυμος δε Κρότσες και ο γάλλος ακαδημαϊκός και φιλέλληνας περιηγητής Αυγουστίνος Γκυς.

Το νησάκι αυτό ενώθηκε αργότερα με τη στεριά, μετά από συνεχείς επιχωματώσεις.

Δίπλα στην εκκλησία της Παναγίας των Χαρίτων, υπήρχε πυργόμορφο καμπαναριό, που είχε οικοδομηθεί το 1568, το οποίο καταστράφηκε, μαζί με το ναό στους σεισμούς του 1893.

Η παναγία των Χαρίτων ξανακτίστηκε, το 1904, σε σχέδιο του ζακυνθινού αρχιτέκτονα Ιωάννη Μερκάτη.

Το περίφημο παλιό μοναστήρι μετατράπηκε, επί Αγγλοκρατίας, σε στρατώνα, κατόπιν σε νοσοκομείο και, τελικά, σε κτήριο της Αστυνομίας.

Την περίοδο της Κατοχής, ο ναός λεηλατήθηκε από Ιταλούς, Γερμανούς και ντόπιους.

Στους σεισμούς του 1953 εξαφανίστηκε ακόμα και ο χώρος των ερειπίων του μοναστηριού και της εκκλησίας και μαζί τους πολλοί αιώνες της αρχαίας τοπικής ιστορίας.